2. Κεραμιδάκια

Τα παιδιά χαράζουν έναν κύκλο και στο κέντρο του στήνουν το ένα πάνω στο άλλο πέντε κεραμιδάκια. Ύστερα, σε απόσταση 5-6 μέτρων, χαράζουν μια γραμμή και χωρίζονται σε δυο ομάδες.

Τα παιδιά της πρώτης ομάδας, με τη σειρά, πατώντας στη γραμμή, σημαδεύουν μ’ ένα μικρό τοπάκι τα κεραμιδάκια, για να τα γκρεμίσουν. Αν αποτύχουν, έρχεται η σειρά της δεύτερης ομάδας. Όταν κάποιο παιδί τα γκρεμίσει, η ομάδα του τα διασκορπίζει μέσα στον κύκλο για να δυσκολέψει την άλλη που προσπαθεί να τα ξαναστήσει.

             Κι ενώ οι παίκτες της δεύτερης ομάδας αγωνίζονται να ξαναστήσουν τα κεραμιδάκια, τα παιδιά της πρώτης ομάδας, τους χτυπούν με το τοπάκι για να τους «κάψουν», δηλαδή να τους βγάλουν απ’ το παιχνίδι. Τότε κάποια παιδιά στέκονται επίτηδες να χτυπηθούν, για να παρασύρουν το τόπι μακριά και να δώσουν καιρό στους δικούς τους να ολοκληρώσουν το στήσιμο.

3. Χρυσόπουλα-Χρυσόμυγα

Την άνοιξη, που ζωντανεύει η πλάση και διάφορα «μαμούδια» και «ζούδια» πετούσαν από ‘δω κι από ‘κει, τα παιδιά έπαιζαν το παιχνίδι της χρυσόμυγας. Το έντομο αυτό, χρυσοπράσινου χρώματος, εμφανιζόταν στο δενδρολίβανο, που στόλιζε τότε τις αυλές και τις πλαγιές των λόφων.

            Έπιαναν χρυσόμυγες και αφού τις έδεναν από το κεφάλι με μια λεπτή κλωστή, τις σβούριζαν δυο τρεις φορές. Τότε αυτές άνοιγαν τα φτερά τους και βουίζοντας πετούσαν ψηλά, ενώ τα παιδιά τις κρατούσαν απ’ την κλωστή.

Έκαναν και συναγωνισμούς. Νικούσε το παιδί που η χρυσόμυγά του πήγαινε ψηλότερα. Τότε, ανάλογα με τη συμφωνία που είχαν κάνει, έπαιρνε από τον άλλο «χρυσόπουλα», κάτι μικρά, κιτρινωπά έντομα, τα οποία νωρίτερα φρόντιζαν να μαζέψουν μέσα σε σπιρτόκουτα και τα είχαν στις τσέπες τους.