ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

     Αρχή του παραμυθιού, καλησπέρα της αφεντιάς σας.

     Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα σπίτι με πολλά παιδιά, ζούσε μια καλή γιαγιά (αν θέλετε, μπορείτε να βάλετε: ένας καλός παππούς). Δουλειές πολλές δεν μπορούσε να κάνει, γιατί την είχανε πάρει τα χρόνια. Το χειμώνα καθότανε κοντά στη σόμπα ή διάλεγε το πιο ηλιόφωτο παράθυρο. Το καλοκαίρι πάλι έβρισκε έναν ίσκιο και τραβούσε εκεί την καρέκλα της, κάνοντας αέρα μ’ ένα μαντίλι.

     Όταν τα παιδιά, κουρασμένα από το παιχνίδι ή τα θελήματα του σπιτιού μαζεύονταν κοντά της, η γιαγιά εκείνη άρχιζε να ξετυλίγει από το νου της την κόκκινη κλωστή της φανταστικής πολιτείας: βασιλιάδες και βασίλισσες, πρίγκιπες και κοπέλες σαν τα κρύα τα νερά, δράκοι και στρίγκλες, αράπηδες και νεράιδες, ζώα που μιλούν με ανθρώπινη λαλιά και μεταλλάσσονται σε πανέμορφους άντρες και γυναίκες.

Κι όσο εκείνη μιλούσε, τα παιδιά με στοχαστικά τα μάτια, κρέμονταν από τα χείλη της κι ο νους τους ταξίδευε και έπλαθε και φανταζόταν. Γιατί η γιαγιά, χωρίς η ίδια να το ξέρει, έκανε αυτό που ονειρεύονται να πετύχουν όλοι οι παιδαγωγοί: άνοιγε την πόρτα της παιδικής φαντασίας, εκεί που λογικό και παράλογο, πραγματικό και εξωπραγματικό γίνονται ένα και διασώζουν την αθωότητα και τη χαρά της παιδικότητας.

     Ακόμα η γιαγιά τους μάθαινε και κάτι άλλο: ότι δεν είναι μόνα, ότι δε χρειάζεται να είναι υπερήρωες και επομένως εγωιστές, ότι στον κόσμο ο ένας βοηθά τον άλλο. Γιατί στα παραμύθια όλα τα καταφέρνουν οι ήρωες, οι πρίγκιπες κι οι κοπελιές, καθώς ξαφνικά κάτι γίνεται, κάποιος εμφανίζεται και βοηθά, δίνει μια συμβουλή, καθοδηγεί, χαρίζει κάτι μαγικό που λύνει διαμιάς όλα τα προβλήματα.

      Τέλειωνε κάποτε η γιαγιά το παραμύθι : «Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Μα πώς τα κατάφερνε πάλι έτσι και τα παραμύθια της είχανε σχεδόν πάντα καλό τέλος; Σ’ όλο το παραμύθι πάλευε πάντα το καλό με το κακό. Άσθμαιναν τα παιδάκια ακούγοντας από τι παγίδες έπρεπε να περάσει ο ταλαίπωρος καλός ήρωας μέχρι να βρει στο τέλος την ευτυχία. Μα την έβρισκε και ζούσε καλά. Κι έτσι, χωρίς βαρετά ηθικολογικά κηρύγματα, τα παιδιά παίρναν το μήνυμα: η κακία χάνει στο τέλος κι η καλοσύνη βγαίνει νικήτρια, όσο κι αν είναι δύσκολο αυτό.

     Ο κακός του δικού μας παραμυθιού ήταν ένα ορθογώνιο μαύρο κουτί με κουμπιά, που άλλοι το είπαν τηλεόραση, αλλά όσοι καταλάβαιναν το είπαν χαζοκούτι. Ήρθε λοιπόν αυτό και καλοστρώθηκε στο σαλόνι. Τα παιδιά –και η γιαγιά- άρχισαν να κάθονται μπροστά του, να βλέπουν με τις ώρες όλα τα θαυμάσια που έδειχνε. Οι πριγκίπισσες της γιαγιάς ξεθώριασαν μπροστά στις καλλονές των καναλιών. Οι γενναίοι βασιλιάδες έδειχναν ασήμαντοι μπροστά στους υπερήρωες που τα ’βαζαν μόνοι τους με ολόκληρους στρατούς και τους νικούσαν. Όσο για τις στρίγκλες, αυτές πια φαίνονταν αθώα μωρά μπρος στους κακούς των αστυνομικών ταινιών.

     Το αδύνατο σημείο αυτού του κουτιού ήταν ένα μεγάλο κουμπί στο κάτω μέρος του. Αν το πατούσες, έσβηνε κι όλα ξαναγίνονταν φυσιολογικά. Όσοι παππούδες και γιαγιάδες βρήκαν αυτό το μυστικό σημείο γλίτωσαν. Κι αυτοί κι αυτές είναι που συνεχίζουν την παλιά παράδοση και φυλάγουν σα θησαυρό ιερό τη φωτιά που δίνει φως στο στοχαστικό βλέμμα  και τη φαντασία των παιδιών μας. Κι έτσι…

     Ζουν αυτοί καλά και τα παιδιά καλύτερα!

                                                                                                 Σιμέλα Κινεβιζίδου     Δασκάλα Β1  Τάξης     ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ