Η κουρίτα

Η κουρίτα ήταν ένα θαλασσινό παιχνίδι για αγόρια. Φτιαχνόταν από μεγάλο τενεκέ λαδιού ή βουτύρου σε σχήμα ψαροκάικου.  Το έβαφαν, του έβαζαν άλμπουρο, ξάρτια και του έδιναν το όνομα κάποιου αγαπημένου προσώπου. Το έδεναν μ’ ένα σχοινί, πιο πίσω από την πλώρη (πλάγια), ώστε όταν το έριχναν στη θάλασσα, τραβώντας ’το, να πλέει προς τ’ ανοιχτά, όσο σχοινί κι αν άφηναν ελεύθερο.

Μ’ αυτά τα αυτοσχέδια πλεούμενα- παιχνίδια τα παιδιά «ταξίδευαν» σε κόσμους μαγικούς κι ονειρεμένους. Χαίρονταν κι ευφραίνονταν η ψυχή τους. Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια,

με τις κουρίτες έπαιζαν και τις περίφημες «ναυμαχίες», με αντίπαλα σκάφη «τα Μαςς». Μόνο που εδώ υπήρχαν και…απώλειες!!! 

 Οι κούκλες                                 

Εκείνα τα δύσκολα χρόνια οι κούκλες, που ήταν το πιο αγαπημένο παιχνίδι των κοριτσιών, μικρών και μεγάλων, ήταν πάνινες. Τις κατασκεύαζαν τα ίδια, με τη βοήθεια της μητέρας και της γιαγιάς. Έκοβαν  κομμάτια από παλιά ρούχα, τα έραβαν, δίνοντας το ανάλογο σχήμα μελών του σώματος (κεφάλι, χέρια, πόδια κλπ.) και τα παραγέμιζαν με βαμβάκι ή κουρέλια. Τα συνέδεαν κατάλληλα και αφού πρόσθεταν μαλλιά από κλωστές και ζωγράφιζαν τα χαρακτηριστικά του προσώπου, είχαν έτοιμη την κούκλα τους. Έραβαν τα ρουχαλάκια της από διάφορα κουρέλια, της έφτιαχναν κούνια ή καροτσάκι από κουτιά, την κοίμιζαν, την τάιζαν. Έπαιρναν το ρόλο της μητέρας φυσικά και αβίαστα, όπως θα τον αναλάμβαναν, μερικά χρόνια αργότερα, στην ενήλικη ζωή τους.