Η Σανίδα

Τα παιδιά έπαιρναν ένα σανίδι πλατύ ή ένωναν μικρότερα κομμάτια σε διαστάσεις περίπου 50Χ60 εκ. Έτριβαν την κάτω πλευρά με φύλλα φραγκοσυκιάς, για να γλιστράει, κάθονταν πάνω της και τσουλούσαν στις κατηφόρες ή κατέβαιναν και στενά με σκαλοπάτια, τα οποία τότε ήταν φαρδύτερα και  στρωμένα με βότσαλα.

Τα πατίνια

Τα πατίνια ήταν τα τροχοφόρα εκείνης της εποχής. Για την κατασκευή τους απαιτούνταν κάποιες σανίδες και δυο ρουλεμάν, για ρόδες. Με δυο σανίδες σχημάτιζαν ένα Γ, με τη μεγάλη του πλευρά οριζόντια και τη μικρή κάθετη προς τα πάνω. Στην άκρη της οριζόντιας, δηλαδή στο πίσω μέρος, δημιουργούσαν μια εγκοπή, όπου προσάρμοζαν το πίσω ρουλεμάν με τον άξονά του. Στη μικρή, κάθετη πλευρά του Γ, βίδωναν μια μεγαλύτερη σανίδα (περίπου 80 εκ), το τιμόνι, με ειδικούς μεντεσέδες, για να στρίβει αριστερά-δεξιά. Στο πάνω μέρος του τιμονιού κάρφωναν το μπράτσο του με τις χειρολαβές ενώ στο κάτω προσάρμοζαν το μπροστινό ρουλεμάν με τον άξονά του. Για φρένο, πάνω από το πίσω ρουλεμάν ακουμπούσαν ένα πετσί ή ένα κομματάκι ξύλο, κινητό. Πατώντας ’τα με το πίσω πόδι, το πατίνι σταματούσε.

Η Καρότσα

Τη δεκαετία του ’50, τα μεγάλα παιδιά είχαν «μανία» με τα τροχήλατα παιχνίδια,  που φυσικά κατασκεύαζαν μόνα τους. Ένα απ’ αυτά που τα διασκέδαζε πολύ ήταν, «η καρότσα».

Έπαιρναν διάφορες σανίδες, τις κάρφωναν μεταξύ τους κι έφτιαχναν μια καρότσα, (στενόμακρη πλατφόρμα 60Χ80 εκ). Για ρόδες χρησιμοποιούσαν μεγάλα ρουλεμάν. Το τιμόνι ήταν ένα μακρύ ξύλο, ο μπροστινός άξονας, από το μέσον του οποίου περνούσε ένα καρφί μεγάλο πάνω στη βάση, για να μπορεί να στρίβει. Στις άκρες του ήταν προσαρμοσμένες οι μπροστινές ρόδες.

Το παιδί που ανέβαινε στην καρότσα έστριβε το τιμόνι τραβώντας ένα σχοινί που ήταν δεμένο στα άκρα του άξονα. Κάθε φορά που τραβούσε το σχοινί, το καρότσι έστριβε αριστερά ή δεξιά. Για να στέκεται καλύτερα, στο μπροστινό μέρος της καρότσας κάρφωνε δυο τακάκια, όπου στήριζε τα πόδια του.

Ξεκινούσαν από τα ψηλότερα σημεία των κατηφορικών δρόμων, (και δεν ήταν λίγα αυτά, ειδικά στον Πλάτανο και στο Χριστό). Όταν ήθελαν να σταματήσουν, είχαν και το φρένο τους. Πατούσαν τα πίσω ροδάκια και η καρότσα σιγά-σιγά ακινητοποιούνταν. Φυσικά, δεν ήταν και λίγες οι τούμπες που σημειώνονταν απ’ τα στραβοτιμονιάσματα.